عباس جوادی – دو سه هفته پیش در کنفرانسی که با دعوت موسسات اروپائی در پراگ برگزار شد شرکت کردم. موضوع کنفرانس آینده ترکیه بود. من در باره ترکیه و منطقه صحبت کردم. موضوعات دیگری هم از قبیل اوضاع سیاسی داخلی، حکومت و حزب حاکم و انتخابات 12 ژوئن، اقتصاد و تجارت، نظام قضائی و آزادی مطبوعات، چشم انداز عضویت در اتحادیه اروپا و در عین حال مسئله اقلیت های ملی و دینی هم بحث شد و در هر مورد سخنرانان پر معلومات و سرشناسی صحبت و بحث کردند. خانم نورجان بایسال از پژوهشگاه مطالعات سیاسی و اجتماعی شهر دیار بکر در باره مسئله کرد ها صحبت کرد که بسیار آموزنده بود.

دانستن این اطلاعات جالب است: طبق آمار دانشگاهی (مانند مرکز بتام در دانشگاه باغچه شهر) زبان مادری 14 درصد مردم ترکیه یعنی 12 میلیون نفر کردی است. 46 درصد جمعیت کرد زبان صاحب مدرک تحصیلات ابتدائی نیستند.

37 در صد کرد های کشور خواندن و نوشتن بلد نیستند. وضع زنان کرد حتی بد تر است. 80 در صد آنها یا دبستان را تمام نکرده اند و یا کاملا بیسوادند. به گفته خانم بایسال، عدم تحصیل به زبان مادری مانع اصلی دسترسی زنان کرد به آموزش و پرورش است:«وقتی زبان مادری چیزی جز زبان رسمی و آموزشی است، موفقیت آموزش و در ضمن شوق و ذوق و جدیت برای گرفتن دیپلم هم کم میشود.»

طبق همین منابع دانشگاهی، در مناطقی که زبان رسمی آموزش زبان مادری مردم نیست، در صد دانش آموزانی که مدرسه را در نیمه راه رها میکنند به مراتب بالا تر است. عدم تحصیل به زبان مادری در عین حال روی کودکان کرد زبان تاثیر بسیار منفی دارد: آنها از مکالمه و جوش خوردن اجتماعی پرهیز میکنند، فعال، بشاش و امیدوار بار نمی آیند، مشکل اعتماد به نفس پیدا میکنند و در نتیجه در رشد توان های شخصیتی و اجتماعی خود دچار ضعف میشوند. این، بتدریج باعث خجالتی شدن، گوشه گیری در جامعه و بعد ها ایجاد بغض و بیگانگی نسبت به اکثریت حاکم ترک میشود.

دسته‌ها:رنگارنگ