•  مسئله دریاچه ارومیه به مهمترین معضل آذربایجان تبدیل شده. یکی از بزرگترین دریاچه های شور دنیا به سرعت در حال خشک شدن است. در عرض یک سال سطح آب 37 سانتی متر پائین آمده و طیق برآورد متخصصین ایرانی، اگر اقدامی فوری در جهت پیشگیری از این روند گرفته نشود، دریاچه تا دو- سه سال آینده کاملا خشک خواهد شد.
• خشکی کامل دریاچه باعث ایجاد توفان های مستمر نمک در منطقه خواهد شد و به سلامتی مردم، کشاورزی و اقتصاد ضربه مهلک خواهد زد. ساکنین شرق دریاچه از چند ماه پیش به اینطرف شروع به ترک محل های زیست خود کرده اند. اکثریت نمایندگان مجلس اخیرا به طرح دوفوریتی نجات دریاچه رای منفی دادند. یعنی مشکل دریاچه میتواند روزی و روزگاری در مجلس مطرح شود بدون آنکه لزوما نتیجه ای بدهد، اما فوریتی ندارد. گروه بزرگی از نمایندگان آذربایجان هم به طرح دو فوریتی رای منفی دادند. مخالفین طرح میگویند آبرسانی به دریاچه (مثلا از رود ارس) «عادلانه نیست»، «یک میلیارد دلار خرج دارد» که این، بودجه رسیدگی به بی آبی و مشکلات محیط زیستی سرتاسر کشور است. موافقین طرح به فوریت مشکل و صرف مبالغ هنگفت تر دیگر از طرف دولت برای اموری بنظر آنان «غیر فوری»، «نالازم» و «تبلیغاتی» اشاره میکنند.
• بعضی از نمایندگان بعد از افزایش فشار افکار عمومی، از رای منفی خود پشیمان شده اند.
• بعد از اعتراضات بعضی نمایندگان و رسانه ها و دعوت برخی از فعالین محیط زیستی و اجتماعی آذربایجان برای برگزاری تجمع و راه پیمائی های اعتراضی (مثلا برای فردا، روز جمعه، در شهر های ارومیه، تبریز، اردبیل و تهران)، استانداری آذربایجان غربی اعلام کرد که به میتینگ های مزبور «هیچگونه مجوزی داده نشده است.» اما استانداری برای آرام کردن افکار عمومی اعلام نمود که طرح مزبور «به زودی» دو باره در مجلس مطرح شده و«در آینده نزدیک به تصویب خواهد رسید.» هیچ خبردیگری این ادعا را تائید نمیکند.
• با این وجود، از دولت و مجلس گرفته تا استانداری های آذربایجان غربی و شرقی، اردبیل و زنجان، نمایندگان ولی فقیه در این استان ها و به درجه کمتری رسانه های رسمی مرکزی و استانی راه سکوت و آرام کردن اوضاع بدون رسیدگی فوری به این معضل را در پیش گرفته اند.
• در این بین صدای نگرانی و اعتراض مردم بلند تر میشود. شبکه های اجتماعی وسیله ای برای ابراز همبستگی سرتاسری کشور با نجات دریاچه ارومیه شده است.
• اقلیت کوچکی میخواهد به مسئله رنگ قومی بدهد. اقلیت دیگری سعی دارد این نظر را القا کند که «مسئله به درجه ای که قومگرایان مطرح میکنند فوری نیست».
• برخی از شخصیت ها و رسانه ها هنوز در سکوت و بی اعتنائی فرو رفته اند.

دسته‌ها:رنگارنگ