عباس جوادى – در تركى، ما مثلى داريم و ميگوئيم كور توتدوغون بوراخماز – كور كسى را كه يافته رها نميكند. خيلى چيز ها مربوط به كمى آگاهى نيست. خيلى ها مخصوصا در اين «دوران فيس بوك» در مورد مسائل اجتماعى، فلسفى و يا سياسى اطلاعاتى ندارند. آنها در همه بحث ها شركت ميكنند ولى منظور واقعيشان گوش كردن به استدلال طرفها و بعد تصميم گرفتن نيست. آنها تصميم خود را گرفته اند و از موضوعى اطلاع داشته باشند يا نه فرقى نميكند نظرشان را داده اند در بحث هم براى تائيد يافتن براى نظرشان شركت ميكنند و نه كشف حقيقت. وقتى چيزى ميخوانند (اگر واقعا بخوانند) هم همچنين. اگر احساس كنند چيزى بوى انتقاد و يا مخالفت با نظريات آنها را دارد يا نميخوانند و گوش نميكنند و يا اگر حوصله اش را داشته باشند و فعال هم باشند ميايند تا حرف خود را ثابت كنند و جر و بحث نمايند.

يك نويسنده كُرد تركيه اخيرا ميگفت من هرچه مينويسم تركيه هرچه باشد پيشرفته تر از جامعه اقليم كردستان عراق است كُرد هاى تركيه ميپرسند درست اما حالا بگو بالاخره دولت مستقل ما تشكيل ميشود يا نه.

در تاريخ هميشه اينطور بوده است. مخصوصا در مورد مسائل اعتقادى و دينى و تا حد زيادى هم سياسى و گرنه اعتقاد كسى ثابت و مستحكم نميبود. اما دوره تقسيم و دسترسى همه به هرگونه اطلاعات و امكان نظر دادن همه در باره همه چيز دنيا ظاهرا به اين جريان شدت بخشيده است.

البته موضوع رواج يافتن و مُد روز شدن نظرى، حزبى، عقيده اى، جريانى و دين و مذهبى در دوره هاى معين تاريخ هم نقشى در اين كار بازى كرده است.

در اين شرايط است كه هر كس فكر ميكند در راه «حقيقت» تلاش ميكند و احساس تاسف ميكند كه ديگر انديشان و «كجراهه رفتگان» به اين سادگى ها به «صراط مستقيم» نميايند.

دسته‌ها:رنگارنگ