عباس جوادی – موسسه بین المللی گالوپ لیست کشور هائی را منتشر کرده که مردمش میگویند با مشقت زندگی میکنند، رنج میکشند و یا «می پلکند.» در دنیا کمی بیشتر از یک نفر از ده نفر میگوید که زندگی اش «مشقت بار» است. 39در صد بلغار ها و 37 درصد ارامنه گفته اند که زندگیشان رنج بار است. در هندوستان یک چهارم مردم از زندگیشان احساس رنج میکنند. در 17 کشور از جمله تایلند، ونزوئلا، نیجریه و لیبی  فقط دو درصد مردم گفته اند که رنج میکشند. ظاهرا در این کشور ها تعداد بیشتری از مردم احساس خوشی و خوشبختی در زندگی میکنند.

موسسه بین المللی آمار گیری گالوپ این پرسمان را در 143 کشور دنیا انجام داده است.

در این رده بندی ایران مقام هفتم در احساس مشقت از زندگی را دارد. بعد از بلغارستان، ارمنستان، کامبوج، هائیتی، مجارستان، مالاگازی و مقدونیه، ایران با 31 درصد نهمین کشور با بالاترین تعداد کسانی است که گفته اند از زندگی خود رنج میبرند. سال گذشته ایندرصد کمتر بود: 31 در صد.

البته احتمالا سهم بزرگ این احساس رنج و مشقت از زندگی مربوط به عوامل مادی و عینی مانند درآمد، هزینه زندگی، بیکاری، خرج خدمات طبی و تحصیل کودکان، امنیت اجتماعی و یا آزادی های اجتماعی و سیاسی است. اما فرهنگ و سنت هم مهم است. معلوم است که بعضی ملل با فرهنگ و خصوصیات سنتی خود کمتر از دیگران اهل کشیدن رنج و مشقت از زندگی اند اگرچه  وضع زندگی آنها خیلی بهتر از اکثریت مردم دیگر نیست. میگویند مردم آمریکای مرکزی و لاتین جزو این دسته اند.

در رابطه با ایران بنظر بعضی ها از کربلا تا امروز رنج و مشقت، بخشی از فرهنگ و «مشغولیت» ما ایرانی ها هم شده است. شاید حوادث روزگار و تجربه های تاریخی، عقب ماندگی اقتصادی و نظام سیاسی و فرهنگی – اجتماعی و یا فلسفه های حاکم بر جامعه مانند صوفی منشی و قبول تقدیر الهی و یا ریشه دار بودن باورهای مذهبی مانند فاجعه کربلا ایرانی ها را به نارضایتی، بد بینی، رنج کشیدن و احساس فاجعه بجای  خوشبینی، امید و انرژی برای زندگی و آینده عادت داده است.  در عین حال هم ایرانی ها اغلب فکر میکنند کشور ها و ملل دیگر مدام از پی آزار و اذیت آنهاهستند (البته نه اینکه کسی هرگز مانع پیشرفت ایرانی ها نشده است، اما این چیزی مخصوص ایرانی ها نیست). آنها در عین حال اغلب گناه عقب ماندگی و فقر، بدبختی و جهالت خود را عادت دارند بگردن دیگران بیاندازند با این تصور خود فریبانه که «و گر نه اگر ما را آزاد میگذاشتند حالا مثل آلمان و سوئد میشدیم.» جواب سوال روزمره «حال شما چطور است؟» را در کشور های مختلف تصور کنید: در ایران معمولا میگویند: ای آقا.. این که نشد زندگی! و یا: می پلکیم! و یا: هر چه پیش آید خوش آید! در بعضی کشور ها جواب های مشابه و یا دیگری به این سوال میشنوید. شاید این هم نشانه جالبی از روحیه اجتماعی مردم است.

این پاراگراف آحر نظر و نتیجه گیری شخصی بنده بود و ربطی به بررسی گالوپ ندارد.

شاید هم اشتباه میکنم.

دسته‌ها:رنگارنگ

برچسب‌ها:مشقت زندگی, گالوپ