یک زمانی مردم در تاجیکستان نام های خودشان را که با پسوند های -اوف و -ویچ تمام میشدند عوض کردند. «احمدوف» شد «احمدی» و یا «احمد زاده». حتی خود رئیس جمهوری امامعلی شریفوویچ رحمانوف (یعنی اگر از روسی ترجمه کنیم: امامعلی پسر شریف رحمان زاده) نامش را کرد: امامعلی رحمان – بدون -اوف و شریفوویچ. در آذربایجان هم اینطور بود. خیلی از -اوف ها و -اووا ها مانند حسنوف و قلی یوا شدند حسن اوغلی و قلى قیزی. حالا بعد از خوابيدن آن موج ملی گرائی بعد از دوران شوروی، آن تمایل هم کم کم پسرفت میکند و مردم به نام های قبلی خود با پسوند های روسی برمیگردند. مدارس روسی هم دوباره مد شده اگرچه مدتی بخاطراحساسات ضد روسی رو به مکاتب زبان مادری آورده بودند. تحصیل با کیفیت بهتر، آموزش زبان معتبر بین المللی و امکانات بهتر یاقتن کارو با حقوق بیشتر از طرف دیگر رشوه خوری در مدارس «ملی» و کمبود کتاب آنها را بیشتر به طرف مدارس روسی و اگر امکان مالی اش را یافتند مدارس انگلیسی سوق میدهد. این هم باعث میشود آنها از طرف بعضی ها مورد تنقید قرار گیرند که فکر میکنند این تغییر «بر خلاف منافع ملی» است.

این مقاله را به انگلیسی بخوانید:

http://www.rferl.org/content/tajik-officials-unhappy-russian-surnames-back-in-fashion/25241429.html

دسته‌ها:ترکیه، جمهوری آذربایجان و آسیای میانه